برخورد با حوادث تلخ

انسان‏ها در برابر حوادث سه گروهند:

قرآن مى ‏فرماید:
گروهى همین که دچار سختى مى‏ شوند، جیغ مى ‏زنند،
«اذا مَسّه الشَرّ جَزوعا»(سوره معارج، آیه ۲۰٫)

گروهى صبر مى ‏کنند،
«و بَشِّر الصّابرین الّذین اذا أصابَتهم مُصیبه قالوا اِنّا لِلّه و اِنّا الیه راجِعون»(سوره بقره، ۱۵۴ – ۱۵۵٫)

و گروهى به استقبال سختى ‏ها مى‏ روند.
«و منهم مَن یَنتظر»(سوره احزاب، آیه ۲۳٫)

 

کسانى نزد پیامبر اکرم ‏صلى الله علیه وآله مى ‏آمدند تا آنان را به جهاد و جبهه جنگ اعزام کند، حضرت مى ‏فرمود: اسب و شمشیر ندارم تا شما را مجهّز کنم آنان گریه مى‏ کردند که چرا به جبهه نرفتند.

حوادث تلخ هم برکاتى دارد، از جمله:
۱- توجّه انسان را به خدا بیشتر مى‏ کند.
۲- انسان را سنجیده و استعدادهاى او را شکوفا مى ‏سازد.
۳- کفّاره گناهان و لغزش‏هاى او مى ‏شود.
۴- قدر نعمت‏ها بیشتر شناخته مى‏ شود.

اگر انسان آشپز ماهرى باشد، حتى از پوست پرتقال هم مربّا درست مى‏ کند! امروزه حتى از زباله‏ ها استفاده بهینه مى‏ کنند!

حضرت زینب علیها السلام با سخنرانى خود در کاخ ستمگران، از اسارت خود در کوفه و شام آن گونه استفاده کرد که پایه‏ هاى رژیم اموى را لرزاند.

در مسجد شام، امام سجاد علیه السلام بر بالاى منبر رفت و رژیم بنى امیه را به شدت استیضاح کرد.
یزید براى آن که صداى امام را خاموش کند، به مؤذّن دستور داد که با صداى بلند اذان بگوید تا شاید سخنرانى امام سجاد علیه السلام قطع شود، ولى امام علیه السلام از همین صحنه نیز استفاده کرد و جملات اذان را آن گونه تفسیر کرد که بر مسجد لرزه افتاد، بخصوص پس از گفتن «أشهد أنّ محمّداً رسول اللّه» فرمود: اى یزید! این محمّد جّد من است یا جّد تو؟! آیا این اُسرا از نسل او نیستند؟

هنگامى که امام کاظم علیه السلام را به زندان انفرادى بردند، فرمود: چه جاى خوبى براى عبادت است؟!

بسیارى از علما، کتاب‏ هاى خود را در شرایط سخت و در زندان و تبعیدگاه‏ ها نوشته ‏اند.

ناگوارى ‏ها دو گونه است: برخى به دست خود ماست و برخى در اختیار ما نیست.بسیارى از حوادث تلخ به خاطر عدم دقت و مدیریّت خود ماست.

* اگر در داد و ستدها، اسناد تجارى را محکم تنظیم نکردیم و ضامن و وثیقه از طلبکار نگرفتیم و او مال ما را نداد، مقصّر خود ما هستیم.

* اگر روى حوض آب نرده نگذاشتیم و کودک در آن افتاد و غرق شد، مقصّر خود ما هستیم.

* اگر مراعات بهداشت، قوانین رانندگى و آداب اجتماعى را نکردیم و گرفتار امراض و تصادفات و تحقیرها شدیم، مقصّر خود ما هستیم.

و امّا دسته دوم، دلایل متعدّدى دارد:

* سختى ‏ها، سبب رشد و تکاپوى انسان است.

* پیشرفت و رشد علوم، در سایه رفع نیاز و برطرف کردن مشکلات حاصل شده است.

* حوادث تلخ، کفّاره بسیارى از لغزش‏هاست.

* حوادث تلخ، سبب تنظیم روحیّات مردم است.

* حوادث تلخ، کمالات انسان را شکوفا مى ‏کند. آنکه گرفتار شده، با صبر و پایدارى رشد مى ‏کند و آنکه در رفاه است و براى نجات مردم تلاش مى‏ کند، با ایثار و از خودگذشتگى رشد مى ‏کند.

پیامبر اکرم ‏صلى الله علیه وآله وسلم فرمودند:

اگر براى انسان سه چیز: مرض، مرگ و فقر نبود، غرور انسان شکسته نمى ‏شد و انسان در مقابل هیچ چیز سر فرونمى ‏آورد.

امام علی(علیه السلام): کرم خدای سبحان با حکمت او تضاد پیدا نمی کند, از اینروست که هر دعایی مستجاب نمی شود.

شکرگزاری از خداوند در لحظات خوشی آسانتر است، هرچند، افراد گاهی آنرا هم فراموش می کنند!اما زیبایی در این است که انسان در سختی ها بگوید:

“الحمدالله رب العالمین”